Kolejne pogryzienie

Trafił do nas na obserwację pies. waga około 60-70 kilogramów. Dwulatek. Kundel. Zero cech jakiejkolwiek rasy. Wielki. Został wyciągnięty ze schroniska. Szkoda pieska... I tu sielanka się kończy.
Pies trafił do nas na obserwację. Dwadzieścia sześć szwów na twarzy właścicielki.
Pies nie chciał zejść z wersalki i okazał niezadowolenie. Lada dzień koniec obserwacji i eutanazja. w domu jest małe dziecko a psa z taka przeszłością nikt nie będzie już chciał. Smutne.

Jesteśmy PO zdjęciach i badaniach. Rzepkę kolanową nogi tylnej prawej trafił najjaśniejszy szlag. Zdjęcie może uda się wkleić jutro. Zdjęcie jest piękne, cyfrowe. Prawie poprosiłam o zdjęcie mojego chorego łokcia. Jakość konsultacji -wspaniała. Cena?
hmmm.......sto trzydzieści pięć złotych+ paliwo , w sumie chyba niedrogo za trzy zdjęcia

Mela znów ma problem z nogą. Niestety przy niedzieli musieliśmy skorzystać z usług innego lekarza z innej niż nasza przychodni. Pomimo udzielenia lekarzowi wszelkich niezbędnych informacji do podjęcia lekarza dano mi odczuć, że lekarz, który robił Meli operację jest Fe. I kto podał Dexafort? Z wyrzutem zadane pytanie. No przecież nie hydraulik. I jak to: doktor nie robił zdjęć przed operacją? I jak to: nie zapamiętałam szczegółów dotyczących zabiegu?
No tak, sobie myślę- jestem głupia.  Wmówi mi zaraz.
Nie znoszę młodych lekarzy po studiach, którzy pozjadali wszelkie rozumy. Dostała Metacam.

Po powrocie sprawdziłam- niestety naszego doktorka nie ma do końca listopada- poszedł pewnie  na zapowiadany od miesięcy zabieg.
Plan jest taki: rano nogę (której bez sedacji doktor zbadać nie mógł, bo nie dała- a u nas i w Płocku jakoś nie ma problemu) zbada Witold, skonsultujemy i ewentualnie zrobimy zdjęcie i zadecydujemy co dalej.

Noga boli ją okropnie. Nie ma mowy nawet o pogłaskaniu, bo kończy się piszczeniem. Musi boleć bardzo. Mela jest przecież znaną twardzielką.

Przepraszam, że znów o chorobach, ale tak wygląda teraz nasze pieskie życie.

I jutro szwy Badziusia.

Jestem po pierwszej wizycie w hospicjum. Na razie teoretyczne luźne pogaduchy z Panią Prezes. Jesteśmy z Badim na dobrej drodze zwłaszcza, że po hospicyjnym biurze biega trzymiesięczny szczeniak PON-a. Pani Kasia jest wielka miłośniczką psów i ludzi.

Szwy zostały tam, gdzie były. Kołnierz nadal na szyi.
Zmorka przyszła na komorne.
Powolutku mija nam czas.

Bidulek

Jest nadzieja. Doktor powiedział, że nie widzi przeciwwskazań do zdjęcia szwów w sobotę. Odliczam jednak dni do zdjęcia kołnierza.
Pies jest umęczony. Najbardziej szkoda mi jego uszu i obawiam się, czy nie zrobi się jakiś stan zapalny. W końcu strasznie się kiszą i nie mają przewiwu.

Melusia osiąga szczyt działania Dexafortu. Dywanik znów posikany, ona sama zapadła w sen zimowy.

Szczypać musi okrutnie. Pól nocy tak się biedak karaskał na łóżku, że wreszcie z hukiem spadł. Wstał, otrzepał się i znów wlazł. Przespał do rana. Rana brzydko pachnie i jest brzydka. Jeden szew już trzeba było zdjąć. Dziś idziemy na wizytę z przemywaniem. Coś mi się wydaje, że w sobotę nadal pies będzie w kołnierzu.

Rozlizawka

Wizyta w przychodni. Chłopaczek dostał się do szwów i  coś tam wylizał niegroźnie. Jeden ze szwów trzeba było zdjąć bo się za mocno wpiął. Ulgi żadnej to nie przyniosło. W oczekiwaniu na wyjście do domu swoim szczekiem prawie rozniósł przychodnię, a z pewnością odstraszył niejednego oczekującego. Delikates cholera jasna. Próby wyszarpania sobie szwów (po zdjęciu kołnierza na spacerze) jest tak wielka, że rodzice odmawiają wychodzenia z dzieciakiem na spacery, kiedy jestem w pracy. Doigrał się. Życie jest teraz nudne. Gryźć smaków się nie da, bo czym przytrzymać, skoro łapki poza zasięgiem....Za piłka latać nie da rady. Z psami brykać nie da się. Ćwiczymy sztuczkę "A ku ku", bo włażenie między nogi i ocieranie pyska wychodzi perfekcyjnie. chodzenie na smyczy przeżywa regres do czasów wczesno-szczenięcych. Na smyczy Badi ciągnie się. Oj, czuję, że po całkowitym wyzdrowieniu czeka mnie ciężka praca.

I stało się....

Wczoraj Badi został poddany zabiegowi kastracji. Nie będę powtarzać dlaczego to zrobiłam. W wielu postach były nawiązania i tłumaczenie decyzji. Była to oczywista oczywistość i tyle.
Po zabiegu wybudził się bardzo szybko. Cała reszta to dla mnie dramat.
Przede wszystkim (jest godzina 9:44 w piątek) po raz pierwszy po 24 godzinach napił się wody i nareszcie zasnął. Nie spaliśmy całą noc. Padam z nóg. Badziulek chciał cały czas siedzieć mi na kolanach, ewentualnie siedział na moim brzuchu. Nie da się spać w takiej pozycji. wiercił się niemiłosiernie a kołnierz tylko pogarszał sprawę. Kto nie miał doczynienia z jeżdżeniem plastikowym kołnierzem po próbującej zasnąć twarzy nie wie co stracił. Czy boli? Pomimo zabezpieczenia  w środki przeciwbólowe ( nie na darmo pracuje się w przychodni weterynaryjnej, a co) i podawaniu bezpośrednio preparatów do żyły jestem pewna, że boli jak cholera. Widać to po zachowaniu. Zresztą- cavaliery są niezwykle nieodpornymi na ból stworkami. Powie to każdy właściciel.

Teraz słoneczko próbuje spać. Jestem nieszczęśliwa. wiem, jeszcze kilka dni i zapomnimy o wszystkim, ale w takich chwilach żałuję podjętych decyzji. Ale to mówią emocje. Badi będzie szczęśliwszy bez jąder.

Na zdjęciach: syndrom straconych jajek. Trzeba się ze wstydu schować.

Odwiedziny Zosi

Niemowlę przybyło. W domu padł ustalony przez lata porządek. Inne pory spania, wychodzenia na spacery i innych rozrywek. Psy zamarły i właściwie przestały się ze sobą bawić. Nie mają czasu. Bacznie obserwują Zosieńkę. Co jakiś czas zaglądają do łóżeczka, ewentualnie śpią przy nim. Do wąchania najlepiej nadają się brudne pieluszki i główka dzidziusia. Nóżki trzeba obowiązkowo lizać. Skarpetki, smoczki i zabawki warto czasem chcieć, trzeba tylko to mocno zakomunikować.
A tak na serio- psy zachowują się cudownie.

Szczekają minimalistycznie. Zaprzestały gonitw, szalonych zabaw i nieustającego kręcenia się pod nogami. Nie są zazdrosne. Badi chce uczestniczyć we wszystkich zajęciach- od karmienia po kąpiel. Jest delikatny. Bardzo fajne doświadczenie.